baclayon

pamamaalam ii

Pamamaalam

II.
Sa mga sandaling ito…
Luha ba’y iwawaksi sa init ng umaga
Ang lukot ng mukha’y itatago sa banaag ng araw
Ang lungkot ipapawi ng dala ng bukas
Upang ang pinagsamaha’y ilimot sa mumunting ala-ala
At iyan nga’y nariyan…
Naisantabi para muling pausbungin
Naitago para muling halungkatin
Naalaga’t naaruga nang muling mahikayat
Sa muling pagkikita’y maihanda’t maipakita
At sa mga sandaling iyon…
Tanging hinihintay na lang ang paalam
Mismong luha’y iwaksi upang ipalit ang ngiti
At lukot ng mukha’y itago’t ihandog ang pag-asa ng saya
Lungkot mapawi nang ang hiwalay ay ligaya
Na tunay na may bukas upang ang pagtagpo’y masilayan
Sa mga sandali…
Inaala-ala’t hinihintay na lang…

pamamaalam

Pamamaalam

I.
Minsan sa isang iglap iyo nang matuklasan
Sa ngayo’y narito at sa bukas ay wala na
Di kaya naisip ang mga mumunting bagay
Na tila higanteng bumibigat ng iyong himlay

At sa nayon ng nakaraan tatanawin
Baga ang mga ibong minsa’y sumipol
At ang gabing taglay ang hinain ng buwan
Sa mga damdaming di nilimot ang dinaanan

Iyon nga’y palipas na ang kandila
Unting sinisisi ang panahon na sana’y
Ang kahapon – kailan ay di na lumipas pa
Dahil sa bukas ang apoy ay puksa na
At hihintay ng araw upang muling bumangon

losing the natural balance of dreams

Losing the natural balance of dreams

On the very old decrepit wooden bench,
Situated beside where two tables and intimates
Commence their day after day academic existence,
You are sitting with that certain angelic poise,
Gliding through the yellowed chapters of a natural balance
In illumination.
Akin to the concealing clouds, underneath
Your immeasurable propensity to be esteemed,
You waft them clear,
Unbelievably with ease.
This intense intimacy overcasts
The man you frequently confer
With words,
Words that can settle any ecstasy of the heart,
As I am peeled to gradually confess
An intention of reimbursing
My unreciprocated fondness.
The truth that life denies some love to be realized,
The flurrying immensity of this
Tambayan uproar
Drowns me to keep my sadness
From overflowing;
Watching you,
Day after day across two-table measures,
Breeze through the yellowed chapters of some college book,
And with your eyes
Focused on the semblance I assume to be –
But the possibility of it all is adrift,
As this man’s existence steals away
My thoughtless, clouded dreams.